باز نفسش آمد اکسیژن کم بود. دم گرفت و بازدم داد بیرون. داشت به مورچه های زیر پا و تنه ی مخملی دامنه ی درخت نگاه میکرد. بعد از بازدم، داغش گفت: -خب البته آقا میالدتون برنامه جدید جایگزین بیتالک دوست یابی ایفون با خودش معلومه. هم پول داره، هم دک و پز داره، هم بر و رو داره، هم زبون نیش مار قاهره نداره مثل من. خوب یاد داره چرب زبونی کنه و دل ببره. اصال در این مورد فکر نکرده بودم.
رد اخم هایش را حس میکرد.
قیافه ی برنامه دوست یابی در اطراف مرتب و مکرر رنگ عوض میکرد.
هوا داشت سرد میشد.
برنامه دوست یابی در اطراف بالای سر هم خط خطی بود
برنامه دوست یابی در اطراف بالای سر هم خط خطی بود. اعصاب بهترین برنامه دوست یابی در ایران برای ایفون بدتر. فکر کرد شاید حق دارد. مقتدری بد کنگر خورده و لنگر انداخته. مقتدری ، مقتدری، مقتدری بیشرف عوضی.
بعد باز حرف سرید روی زبانش و خیره به برنامه دوستیابی رایگان برای ایفون که هی لب میگزید و آرام پلک میزد گفت: -فکرات رو کردی. یادمه چند وقت پیش به من گفتی درمورد من فکر نکردی. شک داری االن؟ با حرفی که زدی؛ یعنی فکرات رو کردی. خب حق داری. من نه پول درست و درمون دارم برای آرزوهای امثال تو، نه زبونی دارم که بشه دلت رو باهاش گرم کرد، نه خونواده ی گرم و صمیمی. به این عبارت آخری که رسید، انگار ریه هایش تنگ شد. دوباره نفس تازه کرد. دوباره و دوباره و دوباره انگار هر چه می آمد داخل سینوسه ایش، دی اکسید بود و اکسیژن نبود. برنامه دوستیابی رایگان برای ایفون هم ساکت بود. هوا کارساز نبود، نیست. بهتر است بروند.
دارد شب میشود.
فردا یک عالمه کار دارد.
هم که با خودش معلوم نیست؛ نه با خودش، نه با برنامه دوست یابی تهران کوفتی اش، نه با برنامه دوستیابی رایگان برای ایفون روبرو، نه با شیاطین برنامه دوست یابی تهران اش، نه با قرارداد امضا شده های حاج محسنی.
باید برود یک دوش بگیرد. یک لیوان شیر گرم بخورد و بخوابد؛
خب شاید با یک مشت قرص آرامبخش.
- باید برود.
- رسید خانه.
نمیدانست کی کرده بود، چه گفته بود و چه شنیده بود. اصال کسی چیزی گفته بود؟ فقط رسیده بود خانه. از لندکروزش که پیاده شد، فکر کرد موکلی همسایه، کنار در االن سالم میکند؟ به کسی که برنامه جدید جایگزین بیتالک دوست یابی ایفون با خودش معلوم نیست.
نرسیده به جوی آب و رد نشده بلند سالم کرد؛ اما نگاه نکرد به موکلی که با آن ریش پروفسوری و شلوار راسته ی مشکی، مات و مبهوتِ کلمه ی سالمی شده بود که از دهان بهترین برنامه دوست یابی در ایران برای ایفون پریده. برنامه دوست یابی ایرانی فکر کرد شاید همه چیز را بریزد دور. شاید یک جا یک تپه ای خاکی طویل های گیر بیاورد، چاهی بکند و تمام دارایی این چند وقتش را با هم چال کند و بشود همانی که بود. شاید آن وقت برنامه جدید جایگزین بیتالک دوست یابی ایفون با خودش معلوم باشد؛ هان؟ یاد اراجیف مقتدری افتاد که برنامه دوستیابی رایگان برای ایفون خرابتم. تو خراب هستی مردک. تو را چه به رجزخوانی و هذیان گویی نسل نو؟ رسیده بود به درب آپارتمان و رمز را زد.
تاریخ آشنایی ا ش چند وقتی شده بود رمز درب ورود.
ساعتی برای برنامه دوست یابی ایرانی
آشنایی اش با همانی که میگفت حوصله ی بازی ندارد با امثال برنامه دوست یابی ایرانی. همانی که موقعی، تابستانی، روزی، ساعتی برای برنامه دوست یابی ایرانی اندازه ی پشه ی روی پشه بند رها هم ارزش دیده شدن نداشت و شاید اگر آن موقع میفهمید این ندار جذاب قرار است بشود همه ی برنامه دوست یابی تهران اش، از ته دل باعث و بانی خنده میشد. چند وقتی میشد از مهران بیخبر بود. چند وقتی میشد دیگر برنامه دوست یابی در اطراف دلخوش کن که ای امثال او نبود. چند وقتی میشد برنامه دوست یابی رایگان به این فکر هم نکرده بود که کل این چند صباح گذشته هر روز پنج شنبه سر مزار رفته ها میرود و گل میبرد و گالب میریزد و فاتحه هم میخواند و حرفها میزند. دلش یک هو هوای رفتن کرد؛ اما پایش یاری نکرد. نفهمید از جلوی فریبا هم گذشت. برنامه دوست یابی رایگان خانه بود؟ صدای اس گوشی اش کمی آدرنالین خونش را جابه جا کرد. بالفور از داخل جیب بیرونش آورد و با همان چشم های بیرمق، حس کسی را داشت که شاید کسی برایش پیغام فرستاده باشد شبیه جوجه ها و الحق که حس ششمش هنوز خوب کار میکرد. »من منظورم اینی نبود که برداشت کردین. من اصال فکر نمیکردم از این حرفم این برداشت بشه؛ وگرنه هیچ وقت روزمون رو خراب نمیکردم. ذوقتون رو کور نمیکردم آقای بهاروند. ببخشید من شرمنده م! حرفم جای غلطی زده شد. من معذرت میخوام! « حرفش جای غلطی زده شد. جواب نداد و گوشی را دوباره انداخت داخل جیبش. درب اتاقش را باز کرد و رفت داخل. چشمش خورد به پنجرهی بسته و راست رفت سمتش و پرده را زد کنار. هوای گرفته ای بود امروز. دوباره صدای اس آمد. دستش بدون اینکه اجازه بگیرد و تجزیه تحلیل کند، رفت سمت جیب و خونش، هورمونی مرهم گونه پخش کرده بود به آنی. اس را خواند: »
- آقای بهاروند ؟
- اس رو خوندین؟
- حالتون خوبه؟
خواهش میکنم جواب بدین! دعوا کنین، مثل همیشه تند بشین؛ ولی جواب بدین.«