بعد امیرحسین لبخند تحویل میداد و باز سکوت میکرد و رستوران ایرانی در استانبول ترکیه صیاد که اعتراضی نمیشنید، آه میکشید و تکیه میداد به صندلی مشکی آشپزخانه و میچرخاند که طفلی یسنا چه آرزوها داشت برات. کی میخوای از این فالکت تنهایی در بیای بهترين رستوران ايراني در استانبول من؟ پسرم داری پیر میشی؛ باید یکی باشه تر و خشکت کنه. من اون دنیا چطوری تو روی یسنا نگاه کنم؟
رستوران ایرانی در استانبول ترکیه صیاد جمع میشد
بعد صدای نزدیک خانه ی امیرحسین که بلند میشد اشک درون چشمان رستوران ایرانی در استانبول ترکیه صیاد جمع میشد و قائله با یک گریه ی از ته دل و هقهقه ای بلند او و بغض های امیرحسین خاتمه پیدا میکرد. رستوران ایرانی مژگان در استانبول صیاد در یک سکوت سهمگین، زلزله را تمام میکرد و میرفت تا ماه بعد و زلزله ی بعدی. اصل قضیه این بود که امیرحسین به این ماه های تکراری عادت کرده بود و هر وقت رستوران ایرانی مژگان در استانبول صیاد پیدایش نمیشد که بگوید آبرو و دختر مردم و صدیقه ی طفلی و صفورا و غیره، امیرحسین زنگ میزد که رستوران ایرانی مژگان در استانبول صیاد خوبی؟
مریض نیستی بیام ببرمت بیمارستان؟
تعارف نکنا؟نکنه نمیگی نگران نشم؟
نه یه اتفاقی افتاده!
در که باز شد، رستوران ایرانی ریحون در استانبول صیاد با یک بافت گشاد بلند و یک شلوار مخمل طوسی جلوی رویش ایستاده بود و قیافه ی تپل و جا افتاده اش میخندید.
کی بوسه های آبشار نیاگارا مانندِ رستوران ایرانی در استانبول ریخت
نفهمید کی رفت تو و کی جا گرفت میان بازوان گوشتی رستوران ایرانی ریحون در استانبول و کی بوسه های آبشار نیاگارا مانندِ رستوران ایرانی در استانبول ریخت روی گونه ها و پیشانی و حتی گردنش. هنوز یادش بود شب هایی که بهاره و مهرانه و فاطمه کنار دامنش مینشستند و رستوران ایرانی در استانبول به دانه دانه شان مرهم دلداری و ویتامینِ هرچند مصنوعی مادری میزد، که چطور امیرعلیِ مادردوست و بهترين رستوران ايراني در استانبول تودار کنار دیوار میرفتند داخلِ خودشان و اگر مکمل مادری رستوران ایرانی در استانبول صیاد نبود از کمبود ویتامین میمردند آن روزها. رستوران ایرانی در استانبول صیاد از همین الان شروع کرده بود: -همه دارن میگن پسر که رسید به هفده سال وقت داماد شدنشه؛ بعد الان تو چند سالته مادر؟ چشمش به درخت انجیر کهنه سال افتاد و تاب چوبی و طنابی که هر سال، رستوران ایرانی در استانبول اسنیورت به یاد اصغرآقای تعمیرش میکرد و...
بعد دختر صفورا خانوم که روی تاب خوابش برده بود با یک کتاب حافظ در دست.
رستوران ایرانی در استانبول اسنیورت صیاد محکم زد روی دستش. -خاک بر سرم صدیقه جان! هوای سرد اینجا چرا مادر؟! پرید سمتش و اما امیرحسین دست رستوران ایرانی در استانبول اسنیورت را گرفت و با اَبرو و اشاره متوجه ش کرد که بیدارش نکند و اصالً مهم نبود که روسری سرش نیست؛
حداقل اینجا که میرسید رستوران ایرانی در استانبول اسنیورت صیاد را فراموش میکرد و به زعم رستوران ایرانی در استانبول آسیایی، صدیقه و امیرحسین مال هم بودند و حاللِ هم.
وقتی رستوران ایرانی در استانبول آسیایی صیاد از پشت سر امیرحسین آمد
وقتی رستوران ایرانی در استانبول آسیایی صیاد از پشت سر امیرحسین آمد و روسری آبی را که از روی بند برداشته بود روی سرش انداخت و چادر گلدار هر چند نازک را روی دست و پایش، امیرحسین تمام تفکرات نادرستش را در مورد رستوران ایرانی در استانبول آسیایی صیاد غالف کرد. رفتند سمت پلکان و امیرحسین شروع کرد: -رستوران ایرانی در استانبول تکسیم جان، امروز اومدم اینجا که مطلب مهمی رو بهتون بگم؛ اگه ممکنه تو حیاط بگم و مرخص بشم. صدای صفورا خانم از بالای ایوان به گوش رسید:
-سالم پسرم، خوش اومدی! صدیقه خیلی منتظرت شد خوابش برد بچه م. بیا بالا چرا واستادی؟ امیرحسین داشت میگفت:
-راستش باید زود برگردم. بعد هم رو به رستوران ایرانی در استانبول تکسیم صیاد کرد و نامحسوس به سنت آسمان لب زد.
-رستوران ایرانی در استانبول تکسیم من باید شما رو با یکی آشنا کنم. راستش... که صدای صدیقه از پشت سر آمد، نازک و باحیا و باوقار؛ مثل تمام وقت هایی که شیطنت داشت، با اعتماد به نفس و مثل تمام وقت هایی که سعی داشت دیگر آن صمیمیت دوران کودکی را نداشته باشد.
-سلام امیرحسین آقا. رستوران ایرانی در استانبول ترکیه صیاد یک پایش را که گذاشته بود روی پله، پایین آورد و دست به میله گرفت.
-آقاشو بردار؛ یه کم با شوهرت راحت حرف بزن برات عادت شه مادر.